Vrijdagochtend belde Erwin dat hij nog niet naar huis kwam. Hij was ’s-nachts wakker geworden, omdat het maagzuur tot in zijn keel stond, en had vreselijk overgegeven. Hij durfde het niet aan om naar huis te komen, totdat hij zeker wist dat het beter ging.
Later belde Erwin op dat hij zich veel beter voelde en al zijn eten binnen had gehouden. Om half 3 zou hij met de ambulance naar huis komen. De kinderen en ik waren in jubelstemming. Eindelijk weer bij elkaar.
Toen Erwin om half 4 op de brancard de kamer werd binnengereden, zagen we de spanning van zijn gezicht glijden. Hij was thuis! De rest van de middag sliep hij in het bed dat voor hem in de kamer was gezet. Rick en Anouk lagen om de beurt bij hem in bed en ze knuffelden wat af. Wat hadden ze dit gemist.
Het was zo relaxed. Het ging helemaal goed. Ik had in Excel een overzicht gemaakt van welke medicijnen Erwin moest hebben en wanneer, en ik zorgde dat hij alles op tijd innam. We gingen samen naar boven, zodat hij onder de douche kon. Hij had eerder die week geoefend met traplopen en het ging prima. De postoel die we van de thuiszorg hadden geleend voor onder de douche was geen succes. Een Ikea klapstoeltje werkte veel beter.
’s-Middags ging ik met Anouk boodschappen doen voor Moederdag, want de hele familie zou bij ons komen bbq-en. Toen we terugkwamen bleken de mannen een goed gesprek te hebben gehad. Rick kwam sinds Erwin in het ziekenhuis lag elke avond meerdere keren uit bed en was soms helemaal in paniek. Erwin had aan Rick uitgelegd dat het voor mij heel moeilijk was als Rick elke avond zo liep te spoken en dat ik ook wat tijd voor mezelf nodig had. Verder had hij aan Rick verteld dat hij bij een operatie zijn been zou kwijtraken. Rick nam het eigenlijk best goed op. We vertelden het ook aan Anouk, maar we hadden het idee dat zij het nog niet zo goed begreep.
De dag erna was het Moederdag. De kinderen hadden geknutseld op school en ik kreeg een Pandora ketting. ’s-Middags kwam de hele familie langs voor het eten. Voor Erwin was het eigenlijk veel te druk, maar het was fijn dat we met zijn allen bij elkaar waren. Het was een heerlijk weekend.
De ergste klap moest nog komen.