Ik heb een heerlijk leven. Ik ben moeder van Rick en Anouk en getrouwd met Onno. We wonen in een gezellig rijtjeshuis in Hoofddorp, samen met 3 hondjes, 3 poezen en 2 hamsters. Dat is in de loop van de jaren zo gegroeid.
Sinds 2015 zijn we helemaal gek van Zweden en een aantal jaren geleden hebben we er een huisje gekocht, dat we aan het opknappen zijn. Onno en ik zijn er regelmatig. We voelen ons er thuis en genieten volop van de rust en prachtige natuur. We dromen ervan om ooit voor langere tijd in Zweden te gaan wonen.
Ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik ervoor heb gekozen mijn werk zo in te richten dat ik kan leven en werken waar ik het liefste ben.
Het lijkt nu waarschijnlijk alsof ik een leven leid om van te dromen. Dat het me altijd voor de wind gaat en het nooit eens tegenzit. Maar dat is niet altijd zo geweest. Dan ken je mijn verhaal nog niet.
Mijn ervaring met verlies begon op 1 augustus 2008. Toen overleed mijn grote liefde Erwin aan kanker. Een week later op de voet gevolgd door mijn vader. Mijn moeder was op dat moment herstellende van de tweede keer borstkanker.
Ik ben ongelofelijk trots op hoe we het als gezin hebben gedaan. We hebben de laatste maanden met Erwin heel intens beleefd. Alles is gezegd en besproken. We hebben gelachen, gehuild en geknuffeld. Er was heel veel liefde. De kinderen waren altijd als eerste op de hoogte als we weer een rotbericht hadden gekregen en we zaten met zijn drieën naast Erwin toen hij overleed.
Maar dat was nog niet alles. We hadden ons leven net weer een beetje op de rit, toen bleek dat de borstkanker mijn moeder er toch onder had gekregen en we ook van haar afscheid moesten nemen. De laatste klap kwam weer 2 jaar later toen mijn zusje Fem verongelukte in Amerika.
CARPE FUCKING DIEM
Als je in 4 jaar tijd 4 keer zo’n groot verlies meemaakt, kom je er of nooit meer overheen, of je wordt een expert in rouw en verlies. Ik koos voor het laatste.
Natuurlijk zijn er nog steeds moeilijke momenten, maar die zijn niet meer zo pijnlijk als in het begin. Ik heb mijn eigen manier gevonden om weer van het leven te genieten en niet voor altijd verdrietig te blijven. Daar is het leven te mooi voor. Je kunt ook gewoon weer een gelukkig leven leiden, zonder dat je de mensen die je bent verloren vergeet.
TYPISCH MIRANDA
- Positivity is a choice! Het maakt niet uit hoe diep het dal is waar je doorheen gaat. Mijn moeder zei altijd: “Alles komt goed”. En daar vertrouw ik op. Het is ook echt zo.
- Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Dat vind ik echt. Ik heb dan ook regelmatig de slappe lach met mijn kinderen. Heerlijk!
- Ik ben het type ouwe jongens krentenbrood. Ik kom zoals ik ben. Ongecensureerd en recht door zee. Altijd in voor een lolletje en een goed gesprek.
- Zweden is mijn tweede thuis, maar dat had je waarschijnlijk al begrepen.
- Ik ben nogal dwangmatig met cijfers. De cruisecontrol in de auto gaat bij mij telkens met 5 kilometer tegelijk omhoog (100, 105, 110), en zwart witjes (die verslavende snoepjes met salmiak erin) eet ik altijd in even aantallen.
- Je kan rekenen op mijn onvoorwaardelijke steun. Ik zie je, ik hoor je en ik heb het meteen in de gaten als het niet goed met je gaat.
- Ik hoef niet persé in de spotlights. Een plekje tussen de coulissen is prima. Dat betekent overigens niet dat ik onzeker ben of verlegen. Ik vind het gewoon niet nodig om wat ik te vertellen heb van de daken te schreeuwen.
WILL IT BE EASY? NOPE. WILL IT BE WORTH IT? TOTALLY.
Ik heb een belangrijke missie hier op aarde. En dat is jou weer op weg helpen naar een gelukkig leven. Je hoeft het niet alleen te doen. Voor jou komt ook de dag dat je kunt zeggen dat je er doorheen bent. Dat beloof ik je!
Wil je mijn hulp hierbij of ben je getriggerd door mijn verhaal en wil je er een keer met me over praten? Plan dan een warm bad gesprek, zodat ik je kan helpen om meteen al meer lucht in je verdrietige situatie te brengen. Je bent meer dan welkom.
Liefs,
Miranda