Ik heb een heerlijk leven. Ik ben moeder van Rick en Anouk en getrouwd met Onno. We wonen in een gezellig appartement in Hoofddorp, samen met 3 hondjes en 3 poezen.
Zweden is ons tweede thuis. In 2019 hebben we er een huisje gekocht, dat we helemaal hebben verbouwd. En we verhuren een vakantiehuisje. Onno en ik zijn nu vaker in Zweden dan in Nederland. We voelen ons er thuis en genieten volop van de rust en prachtige natuur. We hebben nog heel veel plannen en het zou zomaar kunnen dat we uiteindelijk definitief in Zweden gaan wonen.
Die vrijheid hadden we niet gehad als ik in loondienst zou werken. Ik ben daarom nog iedere dag dankbaar dat ik ervoor heb gekozen mijn werk zo in te richten dat ik kan leven en werken waar ik het liefste ben.
Het lijkt nu waarschijnlijk alsof ik een leven leid om van te dromen. Maar dat is niet altijd zo geweest. Dan ken je mijn verhaal nog niet.
Op 1 augustus 2008 is mijn grote liefde Erwin overleden aan kanker. Een week later op de voet gevolgd door mijn vader. Mijn moeder was op dat moment herstellende van de tweede keer borstkanker.
Ik ben ongelofelijk trots op hoe we het als gezin hebben gedaan. We hebben de laatste maanden met Erwin heel intens beleefd. Alles is gezegd en besproken. We hebben gelachen, gehuild en geknuffeld. Er was heel veel liefde. Toen Erwin overleed waren wij er klaar voor om zonder hem verder te gaan.
Maar dat was nog niet alles. We hadden ons leven net weer een beetje op de rit, toen we ook afscheid moesten nemen van mijn moeder en, 2 jaar later, van mijn zusje Fem.
Carpe fucking diem
Als je in 4 jaar tijd 4 keer zo’n groot verlies meemaakt, kom je er of nooit meer overheen, of je raapt jezelf bij elkaar en gaat weer leven. Bij mij is het het laatste geworden. Ik heb mijn eigen manier gevonden om weer van het leven te genieten en niet voor altijd verdrietig te blijven. Daar is het leven te mooi voor.
Mijn situatie vroeg erom mijn eigen regels te bepalen en ik besef heel goed dat dat niet voor iedereen geldt. Gelukkig niet zeg. Maar toen Erwin overleed gingen mijn oogkleppen af en besefte ik pas goed dat het leven zomaar voorbij kan zijn en dat je dus maar beter het allerbeste kunt maken van de tijd die je hebt. En dat geldt voor jou natuurlijk ook.
Typisch Miranda
- Positivity is a choice! Het maakt niet uit hoe diep het dal is waar je doorheen gaat. Mijn moeder zei altijd: “Alles komt goed”. En daar vertrouw ik op. Het is ook echt zo.
- Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Dat vind ik echt. Ik heb dan ook regelmatig de slappe lach met mijn kinderen. Heerlijk!
- Ik ben het type ouwe jongens krentenbrood. Ik kom zoals ik ben. Ongecensureerd en recht door zee. Altijd in voor een lolletje en een goed gesprek.
- Zweden is mijn tweede thuis, maar dat had je waarschijnlijk al begrepen.
- Ik ben nogal dwangmatig met cijfers. De cruisecontrol in de auto gaat bij mij telkens met 5 kilometer tegelijk omhoog (100, 105, 110), en zwart witjes (die verslavende snoepjes met salmiak erin) eet ik altijd in even aantallen.
- Je kan rekenen op mijn onvoorwaardelijke steun. Ik zie je, ik hoor je en ik heb het meteen in de gaten als het niet goed met je gaat.
- Ik hoef niet persé in de spotlights. Een plekje tussen de coulissen is prima. Dat betekent overigens niet dat ik onzeker ben of verlegen. Ik vind het gewoon niet nodig om wat ik te vertellen heb van de daken te schreeuwen.
WILL IT BE EASY? NOPE. WILL IT BE WORTH IT? TOTALLY.
Ik heb een belangrijke missie hier op aarde. En dat is jou helpen om te gaan leven en werken volgens jouw voorwaarden. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ben je getriggerd door mijn verhaal en wil je er een keer met me over praten? Plan dan een kennismakingsgesprek. Je bent meer dan welkom.
Liefs,
Miranda